Page 143 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Die baas liep zo paniekerig rond dat hij op een bepaald moment voor de neus van de
werknemers over zijn eigen voeten struikelde en plat op de buik ging.

Tja… ik kon het niet laten om in een lach te schieten hé. Ik vond het in feite normaal ‘karma’
voor zo’n slavendrijver.
Maar door die lach had ik hem ‘vernederd’ voor de ogen van het ander personeel dat moeite
had om zélf de lach in te houden… Ik kon het niet bedwingen.

e
De 3 dag dat ik daar werkte nam deze ‘baas’ me apart en begon me te verwijten dat ik mijn
werk niet goed deed.
Ik vroeg waarom?
“Omdat gij uw personeel niet in de hand houdt. Ze laten u zélf het zware werk en de opkuis

doen. Ze spelen met uw voeten!”.
Ik viel bijna van mijn stokje van het verschieten toen hij mij vertelde dat die twee mekaniekers
en die groep stiksters onder ‘mijn’ leiding stonden, en ik de ‘verantwoordelijk’ had voor een
goede werking van het systeem dat 100 miljoen had gekost!

Na ervaren te hebben hoe de baas zélf steeds maar zélf door paniekerig gepruts aan de

knopjes oorzaak blééf zijn van de dure pannes en nà het gesprek waarin hij verklaarde dat ik
zónder het te weten de ‘verantwoordelijkheid’ droeg, zowel voor het personeel als voor de
werking van die dure productiestraat, was voor mij de maat vol.

Dit soort ‘verantwoordelijkheid’ in die omstandigheden weigerde ik te aanvaarden, en ik nam
onmiddellijk na dit gesprek mijn ontslag!
Door mijn ontslag te nemen zorgde het ‘karma’ er meteen voor dat die werkgever die zich niet
aan het contract van ‘individuele opleiding’ met de RVA hield, dat zijn 6 maanden ‘voordelen’

van de RVA werden geschrapt!

Deze ‘kans’ dankzij de succesvolle opleidingen ‘automatisering’ had dus niet gewenste gevolg.
Het is interessant dat mijn interim contract vermelde dat ik tewerkgesteld werd als
“mechanieker”.

142