Page 147 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

De lasser moet de trekker blijven induwen en tijdens dit continu ritmisch open en dicht gaan
van de lasarmen dit zware ding naar zich toe trekken en in de juiste richting sturen. Het is in

feite heel moeilijk om zo het juiste aantal ‘MINIMUM’ verplichte puntlassen te plaatsen. Die
ene keer is het aantal juist, maar de andere keer dus niet.
In dit geval is het dus wél ‘veiliger’ voor de inzittenden van de auto dat er een puntlas méér
geplaatst wordt dan x- puntlassen te weinig!
Hoe kwaad ze ook waren op mij, ik bleef correct en met verantwoordelijkheidsgevoel werken.
Dit is nu eenmaal een karaktertrek!

Ik zou het mezelf immers nooit kunnen vergeven dat er gewonden of doden zouden vallen
tijdens een ongeval, gewoon omdat ik ‘laks’ zou geweest zijn tijdens het maken van de

versterkingen van hun wagen, gewoon om voor mijn collegae ‘seconden’ relaxtijd te sparen uit
‘solidariteit’.

De ‘teamleader’ was dus meer afwezig dan aanwezig bij onze productielijn en droeg ons
intimiderend zijn eigen ‘regeltjes’ op. “Als je 2 keer ziek bent op één jaar moet je niet meer
rekenen op een vast contract!”… “Als je géén 5 minuten voor tijd aan je werkpost staat krijg je

een ‘sigaar’” enz.
Hij zorgde er voor dat ‘als voorbeeld’ soms iemand van ons om een ‘sigaar’ moest gaan naar de
personeelsdienst.
In mijn geval had hij er voor gezorgd dat ik aan een ‘proefperiodeloon’ bleef werken terwijl de
anderen na een ‘normale’ proefperiode 40 bef/uur opslag hadden gekregen.
De reden: ik hield mijn mond niet over zijn profitariaat en ‘bijverdienste’ en wilde géén
muziekcassettes van hem kopen!

Na een paar maand onder die ‘teamleader’ zijn gezag gewerkt te hebben, vond ik het tijd om
die profiteur eens zélf de les te spellen.
Ik heb hem gezegd dat ik enkele weken notities had gemaakt over hoeveel uren hij zélf mee
productief meewerkte, en dat ik dit verslag aan de personeelsdienst zou bezorgen.
Het record van zijn aanwezigheid in ons ‘team’ dat ik opgemeten heb, was 2u45’ op een
werkdag, dus op andere werkdagen was hij nog minder ‘aanwezig’.
Waar zat hij tijdens die afwezigheden? Alleen bezig zijn met de verkoop van muziekcassettes is

onbegrijpelijk voor mij.
Tijdens dit ‘gesprekje’ werd hij zo rood als een tomaat en begon hij die dag met de staart
tussen de benen even mee te werken!

Enfin…

146