Page 149 - Inleiding
P. 149

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

        Drie maanden later was ik nog steeds in dit zelfde ‘team’ aan het werk én aan de zélfde job!
        Ik had ‘beter’ werk gevonden en gaf mijn ontslag.


        Tijdens het ontslag- interview op de personeelsdienst vroeg men waarom ik mijn ontslag gaf,
        en ik gaf de redenen op.
        - Van de steeds opnieuw beloofde job in de robotica- sector was niets in huis gekomen. Ik was
        nog steeds puntlasser.
        - Ik werd onder druk gezet om de veiligheid van de inzittenden van de wagens waaraan ik
        werkte in gevaar te brengen en wilde hier niet aan toegegeven, waardoor ik ambras had met
        de teamverantwoordelijke en de andere collegae wegens ‘seconden- verlies’.
        - Het profitariaat van de ‘teamverantwoordelijke’.

        - Het feit dat de foreman verzaakt had aan zijn opdracht om mij uit dat ‘team’ te halen en een
        andere job te geven, waardoor alles gewoon bleef zoals het was…

        Antwoord van de personeelsdienst: “De personeelsdienst wist totaal niet dat ik nog steeds aan
        de zélfde job in de zélfde groep werkte.”!


        Nu even een woordje over de ‘geniepige’ (psychopathisch geïnspireerde) tactiek die op General
        motors gebruikt werd om de productie op 5 maanden tijd te verhogen van 80 wagens per dag
        tot 140 wagens per dag… met het zélfde aantal arbeiders.

        Naast elkaar geplaatst werkten twee teams met even veel mensen aan een mal voor het
        samenstellen van een deel van de Vectra.
        Een team voor de linkerkant én een team voor de rechterkant.
        Het was een mooi en nieuw model van Opel, en in het beginstadium werd een quota gesteld

        van 80 Vectra’s per ploeg.
        Geen stress… genoeg rustpauzes… weinig noodzaak om ‘seconden’ te gaan sparen.

        Er kwam méér vraag naar deze mooie Vectra’s…
        Het linker (domme) team werd door haar teamleader aangepord om “voor de zottigheid” 2
        Vectra’s méér te maken (wat gemakkelijk te doen was)… “en om te laten zien dat zij ‘sterker’
        waren dan het rechter team”.

        Het lukte, en de volgende dag kwam de ‘foreman’ dit linker team een dikke proficiat wensen
        voor hun ‘inzet’ en aan ons rechter team vertellen “kijk eens, die ‘sterke’ mannen van het
        linker team kunnen er 2 meer maken dan jullie! Dat kunnen jullie niet hé… Zijn jullie even sterk
        of nog sterker?... Kunnen jullie hen dat ook lappen en er twee ‘of zelf drie’ méér maken om
        hen terug te pakken?”


                                                                                                                 148
   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153   154