Page 154 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Ik was in handen gevallen van een nogal agressief reagerende ‘hoogmoedige’ allesweter!
Dààrom reageerden zijn twee medewerkers zo slaafs en bang. Ze ‘durfden’ hem gewoon niet

tegenspreken en geen persoonlijk initiatief vertonen. Bij het minste probleempje waren ze
verplicht om bij hun sekteleider om raad gaan.

Grappig om te vermelden is, dat ik op een bepaald moment aan het lassen was op een
werktafel en ‘plots’ een hevige prik in mijn dijbeen voelde.
Ik stopte met lassen en als ik mijn lasscherm opzij legde om te kijken wat er scheelde, kwam
die ‘ingenieur’ vanonder de werktafel gekropen om zonder woorden weg te gaan! Raar…
(Een van de drie bazen had een ernstige ongeneeslijke ziekte en ik heb later uit goede bron
vernomen dat er in, en rond het bureau nogal wat ‘naalden’ te vinden waren.)

Na een tijd sloeg de sfeer plots om!
De ‘ingenieur’ trok plots een vies gezicht en wou niet meer tegen mij spreken! Als hij wél sprak
was het om ruzie te maken.
Hij begon zelf te eisen dat ik elke dag een paar uurtjes ‘GRATIS’ zou overwerken ‘UIT
LOYALITEIT’ voor het bedrijf, wat ik uiteraard bleef weigeren.

Ik werd ‘afgezonderd’ in de werkplaats en kreeg nog enkel kleine werkjes. Tafelpootjes,
karretjes, een kast…
Ik kan er toch niet aan doen dat een officieel aangenomen werknemer zo duur is!

Ik rook de financiële miserie al toen de ‘ingenieur’ opdrachten ging zoeken als onderaannemer
voor andere bedrijven.
Als ‘ingenieur met ongebreidelde kennis’ en een mooi kostuum dragend, kon hij bijvoorbeeld

tijdens deze zoektocht een grote opdracht binnenrijven voor de Boomse Metaalwerken.

Er moest een grote reeks specifieke stukken (linkse en rechtse) gemaakt worden, en Moker
verkreeg via onderhandeling deze opdracht.
Het laswerk aan deze stukken was heel moeilijk omdat je de plaatsen waar de lassingen
moesten komen bijna niet kon zien, zélf met een klein lasschermpje. De te lassen plaatsen
waren heel moeilijk te bereiken met een gewone electrode (die dan nog moest verbogen

worden om er te geraken), laat staan met een half- automaat.
Ik paste de volgens mij als ervaren lasser best geschikte techniek toe (stuk draaien en gebogen
electroden gebruiken), maar volgens de ‘ingenieur’ duurde dit veel te lang, moest het met de
half- automaat gebeuren, en verticaal dalend. Dat kostte veel minder en ging vlugger!

153