Page 145 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Die ‘teamverantwoordelijke’ was een kleine magere hoogmoedige man met een brilletje op.

Hij vond het nodig om nog wat bijkomende persoonlijke instructies mee te geven en dat ging
over de ‘gewoonte’ dat op General Motors “Iedereen aan iedereen zo tussendoor van alles
‘verkoopt’!”. Hij vermelde daarbij dat zijn ‘specialiteit’ de verkoop was van gekopieerde
muziekcassettes waarvoor hij 140 bef. Per stuk vroeg!

Ik dacht “waar ben ik nu weeral in terecht gekomen…”.

Ik heb daar vijf maanden gewerkt als ‘puntlasser’ (bandwerk), en op mijn regelmatige
tussendoorse vraag bij de personeelsdienst wanneer ik eindelijk in de robotsector kon

beginnen kreeg ik steevast het zelfde antwoord “Nog een beetje afwachten… we zijn er mee
bezig.”
Ik had al door dat ik daar dus eeuwig ‘puntlasser’ zou blijven wat me na 5 maanden deed
beslissen om op zoek te gaan naar een ‘betere’ job. Dit fysiek-aftakelend ploegensysteem en
geestelijk verarmend bandwerk was niet aan mij besteed.

Dat het een geestelijk dom makend systeem was, kon ik merken aan het laag gedaald IQ van
mijn team-collegae. Ze waren te dom om te merken dat ze geniepig gemanipuleerd werden tot
een steeds hogere productie, waardoor ik op vijf maanden tijd de productie van ons ‘team’ zag
stijgen van 80 wagens per dag naar… 140 wagens per dag!
Onze teamverantwoordelijke werkte niet mee. Hij was meestal afwezig en op ‘verkooptoer’
(cassettes enz.) in dit grote bedrijf.

We stonden aan de productiemallen van de rechterkant van de Opel Vectra en de eerste week

(80 wagens per dag) was er weinig stress en voldoende rustpauze zoals het hoort bij een
‘menselijke’ productie.
Mijn teamcollegae hun grootste interesses waren geld, vrouwen, en vooral bluffen met hun
‘luxe’. Aan hun dialect te horen waren de grootste bluffers Antwerpenaren zoals gewoonlijk in
die tijd, en Ik was “een boerke van over ’t water”.
Dit boerke had dus al vlug door hoe afgestompt hun geesten waren door het eentonige
bandwerk. Er werd hen een paar bewegingen aangeleerd en zonder nadenken bleven zij deze

bewegingen klakkeloos uitvoeren volgens de ‘gewenste’ snelheid en de ‘gewenste’ tijd.
Het waren gewoon domme, programmeerbare flexibele robotten van vlees en bloed.
De ‘teamverantwoordelijke’ was ‘iets’ slimmer en profiteerde volop van die dommigheid.

144