Page 138 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Normaal gezien zou het volautomatisch werkend geheel volgens mij op pakweg 3 maanden
toch moeten klaar zijn, maar het duurde ongeveer een half jaar dankzij enkele tegenslagen.

1) Eerst kregen we een robot van ‘Belgische’ makelij. Een robotmerk dat nergens gegeerd was,
en dat ik ter mijner beschikking kreeg. Dat het nergens gegeerd was moest ik na een paar
maanden programmeren en testen ondervinden.
Dat ‘ding’ had slippende assen, ging hierdoor soms bijna op zijn kop staan, en was zo
onbetrouwbaar als een duivel die zich had zat gedronken bovenop de inname van een kilo LSD!
Ik gaf op den duur al mijn pogingen om dat ding onder controle te kunnen houden op, en ging
de opdrachtgever voor de keuze stellen.
A) Ofwel een degelijke robot.

B) Ofwel stopte ik het project.
Gelukkig kregen we daarna een degelijke robot ter beschikking die zijn taken naar behoren
uitvoerde tot het project was afgewerkt.

2) Het probleem van de ‘ambtenarij’ en andere ongewenste ‘overheidsadministraties’ die voor
abnormale vertraging en frustraties bleef zorgen.

Ik zal één voorbeeldje geven.
Een van onze ingenieurs moest zélf een extra printplaat aanmaken om voldoende PLC
inputs/outputs te verkrijgen voor de PLC sturingen.
Hiervoor heeft hij een klein weerstandje nodig dat in een winkel achter de hoek pakweg 2 bef
kostte.
In plaats van dat vlug te mogen aankopen, zelf als we voorstelden dit uit eigen zak te betalen,
mocht dit niet en moesten de overheidsregels gevolgd worden. De opdrachtgever moest
officiële offertes indienen bij x- leveranciers… afwachten op resultaten… vergaderingen…

beslissingen… facturen… enz.
Allee… als we op dat weerstandje maar een maand moesten wachten hadden we geluk.
Reken eens de onkosten die hier gemaakt worden voor een aankoop van 0,05 euro!
Overheid!!!

Uiteindelijk werkte het systeem perfect qua veiligheid en resultaat, maar tijdens de
demonstratie voor een jury heb ik de werking op een cruciaal moment manueel stilgelegd.

Oorzaak was dat de inductieve benadering schakelaar die aan de grijper was aangebouwd het
te controleren werkstuk zo dicht benaderde dat ik een ‘crash’ wou voorkomen. Het was de wet
van Murphy die zich uitte.
Ik had een noodknop in mijn handen voor het geval dàt… en Pataat… ik sloeg op die noodstop!

137