Page 22 - Bladerboek

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 2: Er zit overal onkruid tussen het koren.)

Tot op dat moment waren haar kinderen en echtgenoot altijd vriendelijk geweest tegen
ons, en we hadden tot dan ook altijd gewone burengesprekken met hen.

Tot dán wel …

Ik vertelde deze onverwachte gebeurtenis tegen mijn vrouw en zei haar dat ik niet de tijd
had gekregen om hier grappig op te antwoorden. Iets in de aard van “Jij moet mij niet,
maar ik moet jou wél!”.

In ieder geval scheelt er ‘iets’ tussen de oortjes van die Sydonia.

Feit:
Ik en mijn vrouw stonden in de ALDI aan de kassa in de rij aan te schuiven om te betalen.
Terwijl we onze aankopen op de lopende band plaatsten hadden we nog niet opgemerkt
dat Sydonia vóór ons in de rij stond, maar we wisten het héél snel hoor.

Sydonia draaide zich plots om en ik zei “Dag (en haar echte voornaam)”.
Met een vlammende blik riep ze luid “Ik spreek niet tegen vieze venten!”.
Deze uitspraak riep ze opzettelijk op een plaats waar verschillende mensen aanwezig
zijn, om mij een ‘slechte’ naam te proberen bezorgen natuurlijk.

Feit:
Donderdag 22/12/2016.

Voor ik ‘officieel’ op pensioen ging had ik dus in de school zélf ontslag genomen als vaste
gemachtigde opzichter enz. maar ik ben wel voor deze school officieel gemachtigd
opzichter gebleven als ‘reserve’ om in te springen bij noodgevallen.

Tijdens deze overgangsperiode had de school ruim genoeg tijd (zo’n half jaar) om een
vaste vervanger te zoeken terwijl ik gewoon verder het schooljaar bleef afwerken. Mijn
vervanger werd geen vrijwilliger zoals ik, maar een zogenaamde ‘gemeentewacht’ die in

vaste dienst is bij het lokaal gemeentebestuur.

Door onverwachte omstandigheden kon die gemeentewacht soms niet ter plaatse zijn
en werd mij de vraag gesteld of ik tijdelijk kon inspringen, wat ik dus steeds graag, en
met verantwoordelijkheidsgevoel heb gedaan.

21