Page 24 - Bladerboek

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 2: Er zit overal onkruid tussen het koren.)

Ook Sydonia, haar man en kinderen hadden aan hun reacties te zien duidelijk
uitdrukkelijke instructies gekregen om mij compleet te negeren. Ze mochten geen blik
meer werpen in mijn richting, laat staan terugspreken als ik een goede dag wenste.
Als ik op straat of aan mijn deur verscheen moesten de kinderen ze zo vlug mogelijk
terug binnen gaan in hun woning. Sydonia en haar man draaien elke keer als ze mij zien,
zonder schaamte hun rug naar mij toe en springen ook zo snel mogelijk binnen in hun
woning of verschuilen zich achter geparkeerde wagens. Ik leek wel de duivel te zijn!

Het voelde alsof ik door hen behandeld wordt als iemand die uit de Jehova- sekte is
verbannen en ‘verplicht’ totaal genegeerd ‘moet’ worden. Een sektelid dat dit niet doet
zou ‘sancties’ krijgen.

Er is dan nog het feit dat haar, rechtover haar deur wonende beste vriendin en diens
man en kinderen, net het zélfde negering- gedrag moesten(?) vertonen t.o.v. mijn
persoon. Sydonia was een échte psychopaat gebleken. Hoe kan zij anders andere

mensen dwingen tot dergelijk gedrag t.o.v. een brave mens die zij “niet moet”?

Op deze 16/02/2017 om 15u45 moest ik dus letterlijk ‘ontdekken’ wat de werkelijke
oorzaak was voor deze veranderingen in de ‘houding’ van de buurt ten overstaan van
mijn persoon en gezin.

Sydonia zag me staan en plots…, in een opwelling van woede, bekende zij de
verantwoordelijke te zijn voor deze wijziging in het maatschappelijke gedrag van de

buurt en verder.
Ze was dus blijkbaar samen met haar vriendin al lang mijn persoon en gezin volop aan
het belagen zonder mijn medeweten.
Haar vriendin speelde met veel plezier het belaag- spelletje mee op haar eigen wijze,
zoals mijn gedrag op straat filmen met haar smartphone, en klaarblijkelijk ook mijn
voordeur continu in het oog houdend met een camera die een vaste opstelling had op
een hoekje van haar venster aan de straatkant.

Het viel mij op dat zelf met gesloten gordijnen dit ‘hoekje’ steeds onafgedekt bleef.

Dankzij ‘sociale media’ zoals facebook hadden beide dames ook andere kanalen ontdekt
om mij de grond in te boren voor zo ver ze konden natuurlijk.
Het enige doel van de twee vriendinnen was mij proberen betrappen op ‘iets’ waardoor
ik mijn goede naam voor altijd zou kunnen kwijtraken.

23