Page 18 - Bladerboek

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 2: Er zit overal onkruid tussen het koren.)

Ik begreep eerst niet waarover Flupke het had en vroeg hem wat er eigenlijk scheelde.
Hij verklaarde dat het over ‘een brief’ ging die ik zou geschreven hebben…

Nu begreep ik waarom Flupke die vroeger steeds vriendelijk was tegen mij, mij al een
tijdje straal negeerde als ik “goeden dag” zei of knipoogde. Hij deed al een tijdje alsof ik
gewoon niet meer bestond voor hem.
Flupke eindigde zijn intimidatiegesprek met “Ik zal óók eens een briefje schrijven over
U!”.

De kinderen moesten oversteken en hij reed verder.

Uit ervaring, en aan deze man zijn blikken te zien, wist ik dat ik in de toekomst van
Flupke dus ook nog wat ‘wraak’ mocht verwachten, maar dat deze wraak ‘levenslang’
zou duren had ik niet verwacht natuurlijk.

Normaal gezien zou een mens met een beetje IQ achteraf inzien dat wraak in zo’n

context enkel een impulsieve reactie was die eigenlijk niet in verhouding staat tot de
‘reden’ van die impulsieve reactie. Een gezond denkend mens zou na een tijdje
relativeren, maar voor Flupke blijven wraakgedachten blijkbaar levenslang hangen.
Vandaar dat ik Flupke zijn IQ onder de middelmaat schat en hem in feite klasseer als een
‘dom’ politieagent met een grote mond.

Ik heb Flupke zijn ‘politie interventie’ aangeklaagd bij ‘intern toezicht’ en zijn korpschef.

Intern toezicht reageerde met rond de pot gedraai en gaf als verantwoording op deze
intimidatie dat het om normale ‘collegialiteit’ gaat.

Hier verwijs ik naar de titel van deze ‘memoires’ die luidt :

Er zit overal onkruid tussen het koren.

Beëdigd onkruid is ‘onschendbaar’ en wordt beschermt door de
Belgische overheid.
Onkruid blijft groeien als de boer verzaakt om de verdere groei te
stoppen, omdat hij het “schone plantjes” vindt.

17