Page 83 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Hier volgen enkele notities.

- Deze werkgever verplichte ons om tijdens radiografische controles van lassingen verder te
werken in de gevaarlijke stralingszones omdat we niet op de hoogte werden gebracht dat deze
controles plaatsgrepen in de omgeving.

- Hij liep soms als een waanzinnige rond, met zijn armen alle kanten uit slingerend en roepend
“aan ’t werk, aan ’t werk!”
- Als hij om een of andere reden uit de werkplaats moest verdwijnen, stuurde hij zijn 18-jarig
zoontje op ons af, en u moest eens zien hoe goed deze zich voelde als ‘hij’ baas mocht spelen
van zijn pa.

Het is te begrijpen dat er een slechte sfeer hing, maar wat doet de Spandel dan om menselijk
te kunnen overleven? Zingen, fluiten, jodelen tijdens het werk, en het hielp!
De algemene sfeer verbeterde hier zodanig dat er al eens meegezongen werd, en de productie
verbeterde ook, omdat de mensen zo minder tegen hun goesting werkten.

Resultaat:
Die brutale werkgever zag het ‘voordeel’ van mijn positieve sfeerschepping en riep mij op zijn
bureel.
“Marc… als jij deze positieve houding en sfeer blijft behouden, dan besluit ik u ‘opslag’ te
geven bovenop de contractuele afspraken met de RVA!”
En… ik kreeg inderdaad ‘opslag’!
Ik was heel tevreden van dit teken van ‘respect’ van de baas voor mijn inzet.

Later…
Na mijn ontslag kreeg ik een brief van de RVA, dat ik deze ‘extra opslag’ ALLEMAAL moest
terugbetalen aan de RVA, omdat ik volgens het (leer)contract dat zij hadden gemaakt met de
werkgever, hier geen recht op had!
Ik kon tegen deze terugvordering niets inbrengen en het teruggevorderde bedrag werd
rechtstreeks ingehouden van de werkloosheidsvergoeding!
Zo zie je maar hoe er corrupt kan ‘gefoefeld’ worden tussen RVA (overheid) en werkgevers ten

nadele van de ‘gemanipuleerde’ arbeiders.

Na een half jaar werken ontdekte ik waarom geen enkele collega een vakbondslid mocht zijn.

82