Page 88 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Op een bepaald moment nam ik zo een vod uit de voddenzak en dit bleek een afgedragen
grote bomma-onderbroek te zijn (waarschijnlijk van zijn vrouw). In plaats van deze gewoon te

gebruiken, trok ik die witte onderbroek aan boven mijn blauwe overal, en bleef zo een paar uur
verder werken in de werkplaats.
De baas zag dit en na de nodige ambras deponeerde ik deze ‘vod’ dan maar terug in de
voddenzak.

Nu terug naar de ‘procedure’…

Na de gezamenlijke vergadering in de vakbond werd deze werkgever dus door de vakbond én
de arbeidsrechtbank ‘VERPLICHT’ (via gerechtelijke vordering) tot het terugbetalen van de

achterstallige premies aan alle personeelsleden.

Zijn wraak zou zoet zijn voor hém, maar niet voor mij natuurlijk.

Op een vrijdagnamiddag won hij me met zijn intimidaties zodanig op dat we luidkeels ruzie
kregen en ik in colère wegliep. Hij had me zodanig tot een emotionele woede- uitbarsting

gedreven dat ik in een soort ontoerekeningsvatbaarheid terecht kwam en er maar twee
mogelijkheden waren om te reageren.
Het was ongeveer het laatste werkuur die vrijdag.
1) Ofwel kon ik het agressiegevoel afreageren door iets kapot te slaan van colère, wat hem een
reden zou geven voor een zwaarwichtig ontslag en waarbij ik al mijn rechten zou verliezen.…
2) Ofwel kon ik onmiddellijk het bedrijf verlaten en aan mijn huisdokter een briefje vragen dat
medisch zou verantwoorden dat ik het bedrijf best had verlaten vóór er iets ergs zou gebeuren.

Ik koos dus voor optie 2, liet mijn gereedschap vallen, stormde het bedrijf uit, reed naar huis,
en vertelde mijn vrouw wat er aan de hand was. Ik bracht een bezoek aan de huisdokter en
heb hem de uitleg gedaan. Deze heeft hierop een correcte medische verantwoording
meegegeven voor mijn daad.

Medische verantwoording of niet… bracht geen ballen op!

Hieronder het doktersbriefje als bewijs.

87