Page 90 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

De eerstvolgende maandag arriveerde ik dus goed op tijd op de parking van het bedrijf.
Ik wilde zoals gewoonlijk de grote poort binnen stappen, maar deze was volledig gesloten!

Iedereen moest één voor één binnen gaan via de deur van de baas zijn bureau en de baas zélf
stond met een intimiderende blik in het deurgat iedereen binnen te laten, behalve Spandelke.
Die moest buiten blijven staan en hij belette mij de toegang tot mijn werk!
Ik was verbaasd van het feit dat hij zo zéker was betreffende zijn houding in deze…
Inderdaad wist hij dus goed welke vuile truc hij hier speelde én dat ‘de wet’ hem hierbij hielp.

Aangezien hij een brutale en intimiderende persoon was en ik géén vechtersbaas, bleef ik nog
een paar uur op de parking in mijn auto zitten maar de poort bleef gesloten en op den duur

begon hij te dreigen met mij een proces aan te doen en mij te laten wegslepen door de politie
omdat ik “zonder toelating op verboden terrein geparkeerd stond en de uitrit/inrit voor de
camion blokkeerde”.

Hierop vertrok ik dan maar richting vakbond en daar kreeg ik te horen dat ik al mijn rechten op
een werkloosheidsuitkering én op verdediging was kwijtgespeeld omdat ik het bedrijf had

verlaten “tijdens de werkuren” en dat het daarom een ontslag was met zwaarwichtige reden!
Ik stond op straat zonder rechten en zonder inkomen, en dat was de bedoeling van de
werkgever zijn zoete wraak.
Dit was voor die werkgever dé ideale manier om zijn contract met de RVA éénzijdig te kunnen
verbreken zonder sancties (voor hem alleszins) op te lopen.

Toch ben ik blij dat ik voor optie 2 had gekozen, anders had ik in de bak kunnen zitten!

Uiteindelijk heeft ook hier het ‘KARMA’ toegeslagen en is deze werkgever zijn bedrijf failliet
gegaan nadat hij zijn sociale schulden ‘verplicht’ betaald had aan de misbruikte slaven!

Voor het grootste deel van de werknemers (behalve die paar bazenneukers) die hierdoor
werkloos werden was het een opluchting dat ze van die tiran vanaf waren en ze vonden vlug
ander werk.

Hieronder de grappige ontslagbrief.
Het dragen van een onderbroek die hij me dus zélf voorgeschoteld had.

89