Page 35 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Ik was door mijn ouders ‘opgekweekt’ tot een ‘minderwaardige’ arbeider die dom moest
blijven en voor de centjes moest (blijven) zorgen.

Tot ik getrouwd was heb ik mijn loon, telkens nadat ik dit in handen kreeg ‘braafjes’ en volledig
afgegeven aan mijn moeder vanuit de gedachte dat dit noodzakelijk was voor het overleven
van ons gezin. Het heeft mij geestelijk veel moeite gekost om een einde te maken aan deze
‘verantwoordelijkheid’ die in mijn nek was geschoven door mijn ouders.

Mijn lief had mij van haar spaarcentjes zelf een occasie brommer gekocht omdat ik elke dag
door weer en wind met mijn fiets naar de Boelwerf op- en af- moest rijden. Wat een
supergoed lief hé! We hebben met die brommer (een olie- lekkende Flandria die bijna niet
vooruit geraakte) plezante- en minder plezante ervaringen gehad hoor, maar achteraf gezien

zijn dit allemaal toch leuke herinneringen gebleven.
Het was van model precies een zware motor, maar het motortje zélf was amper 49cc. We
hebben er eens een rondje mee gereden terwijl we er met 7 man op zaten. We passeerden zo
al tuf-tuffend voorbij een politiecombi, en in die tijd kon de politie nog om zoiets lachen.

Op een avond ging ik wéér (van de miserie) lopen thuis… recht naar mijn lief, en ik wou bij haar

blijven wonen. Hiervoor had ik een grote valies gevuld met het meest noodzakelijke.
Na een duidelijk “Saluut” richting mijn ouders stapte ik het af met die zware valies.
Onderweg, ging ik mij (na een grote omweg) in “Het landhuis” een pintje moed indrinken (ik
dronk normaal gezien geen bier).

Daar stond ik dan voor haar deur, midden in de nacht, en mijn lief die geen ouders meer had
woonde in bij haar zuster in de ouderlijke woning.
Die mensen hadden mij nog nooit gezien en ik belde aan.

Haar schoonbroer werd wakker in ging door het slaapkamervenster hangen om te kijken wie
aanbelde.
Ik vroeg naar Marcella..
Hij riep daarop Marcella wakker met “MARCELLA, hier staat iemand met een witte frak aan de
deur, en die vraagt naar u!”
Zij kwam door het venster kijken en toen ze zag dat ik het was, snelde ze naar beneden om mij
binnen te laten.

Ik stortte mijn hart weer eens uit en ook de wens om bij haar te komen wonen. Gelukkig is
Marcella een slim vrouwtje gebleken. Ze troostte mij en na een paar flinke kussen kon ze mij
ompraten om toch maar met mijn grote valies naar huis te keren… wat ik braafjes deed want er
waren geen andere opties.

34