Page 32 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Ik begon te biechten…. Ik weet wél dat ik begon met een paar woorden in zijn schoot te
mompelen, maar verder kan ik mij niets meer herinneren van die ‘biecht’.

Het werd een black-out waaruit ik wakker werd en van hem de mededeling kreeg dat ‘AL MIJN
ZONDEN’ waren vergeven en ik ‘gezalfd’ was in de naam van Jezus!
Ik sprong een gat in de lucht van geluk dat ik van die zware psychische last was verlost en ging
huppelend terug huiswaarts. Had hij iets op zijn schoot gedaan waardoor ik mij van niets meer
bewust was?

Tijdens een Chirokamp moest ik ook eens bij deze ‘proost’ komen voor een ‘louterend
gesprek’. Het ‘gesprek’ verliep in een donker magazijntje waar kampmateriaal enz. gestockeerd

lag.
Het enige wat ik mij van dat gesprek kan herinneren is, dat ik moest biechten en vergiffenis
vragen. Daarna volgde een langdurige intimiderende en traumatiserende preek over
masturberen. Over de doodzonden waarmee ik mezelf hierdoor zwaar belaadde, en de
ziekmakende en dodelijke gevolgen er van.
Als gevolg van die ‘preek’ durfde ik meer dan een jaar gewoon niet meer naar mijn pietje

kijken!

Enfin wat niet weet, niet deert zegt het spreekwoord hé, maar meer dan tien jaar later, toen ik
geen ‘kind’ meer was, ging ik me toch vragen stellen over wat er tijdens die black-out periodes
kan gebeurd zijn dat het daglicht niet mocht zien hé.

Trouwens ik heb vernomen van anderen dat ze in hun ‘kindertijd’ óók door deze priester waren
uitgenodigd op zijn ‘bureau’ en zelf in de ‘dekenij’. Spijtig dat mijn ouders deze priester (die

regelmatig langskwam voor een trappist) zodanig vertrouwden dat ik hierover met hen nooit
durfde te praten om zware ruzie en bijhorende bestraffingen te vermijden.

Ik ondernam een tweede poging om priester/missionaris te worden vanuit mijn altruïstisch
karakter en ging daarvoor postuleren bij de Scheutisten te Brussel.
Dit heeft maar een paar dagen geduurd, want al vlug werd me overtuigend gezegd dat ik géén
kans bij hen maakte als ik geen ‘hoger diploma’ kon voorleggen. De Scheutisten waren dus

dikke nekken die neerkeken op ‘gewoon’ gepeupel. Hun doel was niet om zieltjes te redden,
maar om ‘andere’ soorten winsten te genereren (voor de kerkfabriek)!
Weer teleurgesteld natuurlijk.

Maar… het zaadje van rebellie had ook hier extra voedsel gekregen om te groeien hé!

31