Page 23 - De Koo en de donkere gangen.

De Koo en de donkere gangen.

Het oude mannetje moest lachen van deze reactie. “Dat doen ze nu eens
allemaal hihihi!”.
Het mannetje vertelde nog even dat de Koo wel heel dik was, en dat het veel
moeite heeft gekost om hem naar boven te krijgen, maar het was dan toch
gelukt, en “dat telt” zei hij fier!

De Koo voelde even of zijn deuk er nog zat…
Oké, hij zat er nog en dus was hij ongeschonden door dit avontuur geraakt.
Rondom zaten er ook nog een aantal gelukkigen die gered waren door dat oude
ventje. Het waren stuk voor stuk even grote exemplaren als de Koo, maar ze
hadden allemaal een andere naam op het voorhoofd getatoeëerd staan. Er waren
er ook bij met een rokje aan, en er waren er gespierde en minder-gespierde. De

Koo was fier dat hij bij de ‘gespierde’ behoorde.

In de verte hoorde de Koo het gekrijs van zijn vroegere maatjes die de
oever niet gehaald hadden en vechtend voor hun leven ingesloten werden door
de zuurzee om op te lossen of opgegeten te worden door de vieze beesten.
Of hen ook een nieuw leven te wachten stond kan de Koo zich niet inbeelden
want hij kan alleen zijn eigen ervaringen vertellen.
De Koo is immers autodidactisch aangelegd en gelooft zo maar niet direct alles
wat ze hem wijsmaken. Hij is er zo eentje van eerst zien en pas dàn geloven hé!

Om een of andere reden was zijn neus snel beginnen groeien tijdens het
verblijf op die droge oever. Zijn neus was uitgegroeid tot een grote soepele slurf.
Er waren ook een paar beentjes aan het groeien juist voor die voetballen.
De Koo vond zichzelf wel een raar figuurtje nu. Een slurf op zijn kop… een
dikke kortere staart, zónder zwemvin, want die was klaarblijkelijk weggenomen
door de redder… die twee voetballen aan zijn lijf… korte armpjes, en beentjes
met grote voeten en lange grijptenen… Er stond zelf een hoedje op zijn kop om
die deuk wat weg te moffelen.
Misschien moest hij er knap uitzien voor een eventueel volgende ontmoeting
met een prinses of zo?

De andere aanwezigen hadden ook een slurfje gekregen, maar deze van de
Koo was in verhouding toch een stuk zwaarder gebouwd hoor. Waarschijnlijk
om in evenwicht te kunnen blijven, want die twee grote voetballen daaronder
verschoven het zwaartepunt, en moest zijn slurf dunner geweest zijn, zou hij dus
niet met zijn armen aan de grond kunnen om zich voort te bewegen. In dit geval
zou hij gewoon op die voetballen moeten blijven zitten tot ze genoeg gekrompen
waren en genoeg gewicht hadden verloren. Sommigen van de aanwezigen zaten
met dit probleem en konden dus (tijdelijk) niet meer verder bewegen…

23