Page 19 - De Koo en de donkere gangen.

De Koo en de donkere gangen.

Tegen zijn goesting zwom de Koo een beetje rond en hij kende intussen al
enkele zwemstijlen om een opvallende show te kunnen verkopen t.o.v. de veel
kleinere lotgenootjes.
Hij wilde de stoere gast uithangen t.o.v. deze kleintjes en dankzij de show die hij
gaf, kregen de kleintjes minder schrik voor de toekomst en ze gingen mee
zwemmen en dansen met de Koo. De andere ‘grote’ gasten lachten hem uit,
maar de Koo was fier op deze goede daad t.o.v. de kleintjes!

De Koo was dus klaar om mee gelanceerd te worden en bevond zich aan
het begin van de veel besproken donkere gang met aan het einde dat licht dat
zou verschijnen. Hij ging sterven of overgaan in een nieuw leven…

Gelukkig had de kanonnier een vast lief gevonden en hoe dichter de Koo
naar de loop van het zich uitrekkende kanon werd geschoven, hoe heftiger de
aardbevingen werden. Zo goed hij kon klampte hij zich vast aan een uitsteeksel
aan de kant van het zwembad…
Het water werd woeliger en heter, en er stegen dampen op. Vele lotgenootjes
kregen de kriebels, en hun staartjes begonnen te kwispelen als van een gelukkige
hond. De Koo begreep niet waarom ze zo enthousiast waren…

Plots begon ook de Koo zijn staart mee te kwispelen en de Koo kon dit
niet tegen houden. Zijn staart begon zodanig te jeuken dat hij niet anders meer
kon dan kwispelen om de jeuk een beetje te kunnen verdrijven. Zijn armpjes
waren immers te kort en hij kon er dus niet aan geraken met zijn nageltjes om te
kunnen krabben. Spijtig voor de Koo is het feit dat hij nogal zwaar geschapen
was (zie cover), waardoor die balletjes onderaan zijn lijf als castagnetten tegen
elkaar begonnen kletsen. Pijnlijk hoor! Een Spaanse dans had hij nooit geleerd,
en die castagnetten kon hij ook niet meer in bedwang houden.

Op een bepaald moment brak het uitsteeksel waaraan de Koo zich
vastklampte af, en hij verdween, dansend van de jeuk en op het ritme van de
castagnetten in een woeste draaikolk.
"Help, Help….. ik ga sterven!", riep hij in paniek, en ja hoor, hij schoof samen
met een grote kwak lotgenootjes die tunnel in.
Je moest eens weten hoe gelukkig de Koo was toen hij aan het eind van die
tunnel geen fel licht zag, maar het roze licht waarvan sprake in de legende… het
roze licht dat een kleine garantie bood op overleven!
Deze ‘doodservaring’ in de wereld van de spermatozoïdekes leidde dus via de
veel besproken tunnel naar een mogelijk volgend leven.
Deze derde donkere gang met aan het einde dat licht, leidde naar de schoot van
de Koo zijn moeder. Bovenaan die roze poort hing een bord met “Welkom in
kasteel vagina”.

19