Page 68 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Maar…

Omdat dit spel zich afspeelde op de gangway, en ik met mijn rug naar de trekgaten stond
terwijl ik tegen de bazen aan het roepen was ‘waarom’ ik het asbest verwijderde, had ik niet
gezien dat er al een hele bende arbeiders achter mijn rug verzamelde als toeschouwers en
luisteraars voor dit schouwspel.
Gelukkig voor mij, hadden enkelen onder hen, en zélf een paar délégués, ook de TV- uitzending
over deze kankerverwekkende producten gezien.

Zonder dat ik het goed besefte had ik op mijn eentje een ‘spontane’ staking gestart, waarbij de
ganse werf werd stilgelegd tot alle asbest verwijderd was.

Gevolg: op amper 1 dag was alle asbest opgeruimd richting vuilbak en was de staking van de
baan.
Later, nadat ik de Boelwerf voor de tweede keer verlaten had wegens de blijvende pesterijen
en onderdrukkingspogingen door IQ- missende ploegbazen op hun ‘ondergeschikten’, kwam ik
het volgende te weten.

1) Zolang ik op de Boelwerf werkte was het gebruik van asbest onbestaande.
2) Amper een week nadat ik het bedrijf verlaten had, werd terug volop asbestgebruik verplicht!

Langs de ene kant was ik fier op mijn verantwoordelijkheidsgevoel met de gedachte dat er
géén asbest meer werd gebruikt zolang ik daar werkte , en dat ik daarmee (mogelijks) x- levens
heb verlengd.
Langs de andere kant had ik spijt dat ik de werf verlaten had en hierdoor de mensen terug
werden blootgesteld aan deze kankerverwekkende stoffen.

Maar terugkeren kon niet want mijn ‘kansen’ waren opgebruikt!

Wat deze periode dat ik niet meer als ‘lasser’ werkte voor mij en mijn gezinnetje wél
goedmaakte, is dat we ‘eindelijk’ een kindje konden verwachtten door gebrek aan al die
stralingen die het zware laswerk mee bracht.
Mijn goede daden hebben dus voor het grootste geschenk gezorgd (positief karma)!

67