Page 216 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Onze baas gaf dan maar de opdracht om deze met een nylon koord naar boven te trekken.
Ik kon dat niet alleen, en met de hulp van een paar sterke beren hebben we het dan toch klaar

gekregen. We hadden er die dagen een zere rug aan overgehouden.
We voelden het nylon koord letterlijk ‘rekken’!

NADAT deze taak was volbracht zei onze baas het volgende:
“DAT MAG NIET MEER VOORVALLEN. HET EERSTE WAT IK MORGEN DOE IS DEZE SCHANDALIGE
MANIER VAN WERKEN BIJ MIJN OVERSTE MELDEN EN IN HET VERVOLG MOET EN ZAL DIT MET
EEN KRAAN GEBEUREN!” ???

Vierde fout: (tégen de veiligheidsregels en levensgevaarlijk)

De volgende dag werd al een reactievat geopend. Bovenaan en onderaan moesten de koppen
verwijderd worden.
De onderste kop stond vol water en vuiligheid en kon toch zo’n 5 ton gewogen hebben.
Deze kop hing nog vast met amper 4 bouten en ik moest samen met een collega onder deze
kop een leiding losmaken (2 flenzen), zodat deze onderste kop veilig zou kunnen zakken.
Terwijl we deze leiding loskoppelden bemerkte ik dat dit gevaarte van 5 ton boven ons hoofd

begon te wiebelen en zakken. De drie riggers konden blijkbaar niet wachten tot we klaar waren
en hadden zonder dat we het wisten de resterende bouten al verwijderd. We hadden hen
daarvoor al toegeroepen dat ze hiermee moesten wachten tot we vanonder dit gevaarte weg
waren.
Ze trokken hun neus op en lieten die kop gewoon zakken. Ze gebruikten zelf een kettingblok die
max. maar 1 ton mocht heffen!
Ik schoot mezelf vanonder dat gevaarte, liep naar onze werfcontainer, en zwierde vol colère
mijn gereedschap binnen!

Daarna ging ik bij de baas klagen over de beestachtige werkmethodes en vroeg om mijn
‘contract’ te verbreken. Zó wilde ik niet meer verder werken!
Antwoord: “IK ZAL UW BRIGADIER HIER EENS OVER AANSPREKEN”.
Daarna vroeg die brigadier om ‘overuren’ te doen. Ik heb daarop gezegd dat ik geen enkel
overuur meer wilde doen wegens deze schandalige- en levensgevaarlijke manier van werken.

215