Page 213 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Gevolg liet zich niet meer raden natuurlijk.
De andere lassers wiens nek, onderarmen enz. rood zagen van de straling en aanverwante

branderige pijnen, én óók liever niet meer met de half- automaat bleven lassen in gesloten
ruimtes, gingen samenspannen omdat ‘zij’ de zélfde ‘priviléges’ zouden krijgen als ik.

Geen probleem voor mij dat ze hiervoor samenspanden want het ging tenslotte om hun
‘gezondheid’, maar het was weer goed zichtbaar hoe deze collegae als lafaards zélf niets
hadden ondernomen tegen dit gevaar nadat ik het hen had uitgelegd, en mij alleen de
boontjes lieten opknappen bij de personeelsdienst!
Nádat ik de boontjes opgeknapt had konden ze dus ineens zonder enige inzet meeprofiteren
dankzij de opstokerij van de brigadier.

De andere lassers weigerden dus verder te werken met de half- automaat.

De brigadier ging vervolgens naar de personeelsdienst om deze collectieve weigering te
‘bespreken’ en de nadruk te leggen op de vertraging van de productiesnelheid en het feit dat
de ‘dommeriken’ gewoon niets beseffen van deze gevaren.

Ze beseften niet dat dit een val was van de brigadier om zijn productiebonussen te redden,
waardoor ze hun eigen ruiten uitsloegen.

Gevolg van mijn positieve daad?
Mijn C4 “einde interim contract van bepaalde duur”, omdat de ‘anderen’ niet meer wilden
werken met de half- automaat in gesloten ruimtes, zolang ‘ik’ dit niet meer moest doen.

Dus Spandelke buiten en de rust bij de andere lassers teruggekeerd, en… ze bleven zonder

nadenken lassen in gesloten ruimtes met een half- automaat en… dus hun leven mogelijks
drastisch verkorten, om de brigadier een plezier te doen!

“MET SPIJT” heeft deze personeelsdienst het contract beëindigd met een goede vakman die bij
hen minstens 26 keer een nieuw contract had gekregen wegens zijn inzet en kwaliteitswerk.

212