Page 22 - Inleiding
P. 22

De wonderbare wereld der dromen.


        Ik wist van heel deze opmakerij en affiche- campagne totaal niets, tot ik de dag waarop de
        match georganiseerd was, plots een ‘uitnodiging’ kreeg voor een bezoek aan het hospitaal
        “voor een interview in de refter van het hospitaal”.


        Op het afgesproken uur kwam ik dus die refter in, en het leek een ‘serieus’ interview te
        worden.
        De zaal zat vol lachende gezichten… journalisten…TV camera’s… burgemeester en andere
        ‘notabelen’. Ik vroeg me af waarom ik voor hen zo belangrijk was.
        Ik was onwetend van het feit dat deze mensen allemaal achter mijn rug, door de roddel van de

        stalkster zodanig waren opgemaakt tegen mij, dat ze met plezier zouden zien hoe ik in de
        ‘arena’ werd afgemaakt door leeuwen.

        Enfin, ik moest dus onbewust van wat dit “interview” inhield, in de ring gaan…

        Wie kwam mij ‘interviewen’? De stalkster haar man!
        Hij was gekleed in trainingspak en keek me razend aan.
        Het ‘publiek’ met de stalkster op de eerste rij begon te roepen van “Sla hem dood enz.”…


        Toen begon ik te beseffen dat het géén ‘interview’ was maar een wraakactie van de laffe
        stalkster die vol haat zat omdat ze niets meer had kunnen ondernemen zónder een
        bijkomende klacht en bijhorende eis tot effectieve en dure schadevergoeding bij de politie. Ze
        riskeerde in dit geval zelf gevangenisstraf.
        Als ik hier te pletter zou geslagen worden kon ik dit dus niet meer doen en had ze me eindelijk
        gekregen waar ze dit ‘wenste’…


        Het was een ‘eerlijk’ gevecht hoor.
        Daar stond ik dan als 74 jarige oude mens die al een aantal operaties had ondergaan aan de
        knieën, een kromme zwakke rug en zo stijf als een plank, ten overstaan van een getrainde
        beroepsmilitair van 40 jaar wiens oogwit rood zag van de haat.

        “Kom… kom maar op!” riep deze terwijl het joelende publiek uit de bol ging.


        Om de sfeer wat grappiger te maken begon ik danspasjes te doen, gemengd met wat karate-
        achtige standjes en bewegingen.
        Het pakte, want het gejoel veranderde in lachjes, en ik content natuurlijk dat mijn ‘show’ bijval
        had.



                                                                                                                  21
   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27