Page 52 - Inleiding

Werkjes voor thuis hebben voorrang.

Probleem was, dat de locomotieven die binnen kwamen voor herstelling
ook nog hersteld dienden te worden, anders valt het vrachtvervoer per spoor in

bijvoorbeeld de haven stil.
Daar hadden die ‘gespecialiseerde lassers’ iets goed op gevonden.

Stel dat bijvoorbeeld een herstelling moest gedaan worden waar
effectief vier dagen van 8 uur werk aan was, dan werkten de lassers die geen
enkele vorm van toezicht hadden, deze herstelling af op zo’n 8 uur, verdeeld
over vier dagen. ’s Morgens een uurtje, en ’s middags een uurtje, en liefst
zoveel mogelijk tijdens een uurtje waarvan geweten is dat er meest bazen

passeren (rond koffiepauzes enz.) met veel lawaai en vuur, zodat het de bazen
kon opvallen hoe druk ze wel aan het werk waren.

Aangezien de omgeving dan regelmatig eens rook en vuur vanonder die
locomotief zag komen werd de schijn gewekt dat ze effectief vier dagen aan die
job bezig waren. Als ze dan eens niet aan de herstelling bezig waren en iemand
stelde de vraag waarom, dan waren ze “tussendoor met andere kleine,

dringende herstellingen bezig”.
Over die vier dagen gezien konden ze zo gemakkelijk 20 uur ‘vrije tijd’ creëren
voor hun bijverdiensten, koffiekletsen, uitstapjes naar de ALDI enz.

Nadeel was dan natuurlijk, dat de herstelling zodanig slecht was
uitgevoerd dat die locomotief telkens na enkele weken terug moest hersteld
worden op de zelfde plaats, en zo bleef er ook werkzekerheid (en daarmee
gepaard gaande creëerbare vrije tijd) voor deze profiteurs snap je?

Deze lassers waren wel degelijk ‘gespecialiseerd’ in iets, maar zeker niet in
kwaliteitslaswerk!

De bazen die niets van lassen kenden, en volledig vertrouwden op het
vakmanschap van hun ‘gespecialiseerde lassers’ wisten dus niet beter en
dachten dat het ‘normaal’ is, dat lassingen steeds maar terug scheurden of
braken op de zelfde plaats, en dit al enkele dagen na een ‘herstelling’!

De bazen waren er 100 procent zeker van, dat die herstellingen niet beter
konden uitgevoerd worden en zagen als ‘reden’ voor dat terugkerend
herstellen, dat de locomotieven gewoon versleten- en aan vervanging toe
waren (metaalmoeheid enz.).
Dit leek de doodgewoonste zaak van de wereld en kostte zonder overdrijven
aan de NMBS, haar klanten en de staatskas, nutteloze miljoenen per maand!

________________________________________________________________
De pesters van het spoor 52