Page 188 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Hoofdstuk 36: Piet Van Dyck ( 1994 -> ).

Ligt het aan de nieuwe tijden of niet?

Er ligt blijkbaar een relatie tussen de ‘voorwaarden’ die deze kleine bedrijfjes stellen en de
wijze waarop ze zich zélf aan de voorwaarden moeten houden.
Ze beginnen met een pak ‘rechten en plichten’ zónder rekening te houden met het feit dat je
een ‘mens’ bent.
Het is overal het zélfde. Eens je ‘getekend’ hebt, ben je blijkbaar geen werknemer maar
‘eigendom’ van de werkgever geworden.

Volgens mij zitten er veel ‘nutteloze’ personen bij de VDAB hun zakken te vullen, want weeral
was de VDAB de organisator voor deze job- aanbieding.
Ik moest naar Antwerpen voor:
1) Een theoretisch examen voor lasser.
2) Een examen met meer dan 20 vragen i.v.m. cirkels trekken door 3 punten… materialenkennis
enz.

3) Een examen voor ‘draaier’ met weeral meer dan 20 vragen.

Na positieve evaluatie werd ik uitgenodigd op het bedrijf om ‘praktische’ proeven af te leggen.
Het lassen was goed… het draaien wat minder, want op dit vlak had ik geen ‘productie’-
ervaring natuurlijk.

Tijdens de ‘las-test’ vroeg ik naar lashandschoenen en de brigadier reageerde met “Die worden
hier niet gebruikt!”.

Na wat gezaag van mijnentwege dat ik niet zou lassen zonder lashandschoenen, kreeg ik een
paar dunne (de goedkoopste) werkhandschoentjes voor die test.
Gevolg: Na die test stond er al een flinke blaas op mijn hand!
Ook te toestand val lasapparaten en las- electroden was erbarmelijk.

Grappig of niet, maar toen ik de ‘brigadier’ de brandwonde liet zien, was ‘verzorging’ niet
nodig. “Ik moest maar eens goed in mijn oren knijpen!”.

Ik vroeg of hij dit zei om te lachen, maar hij trachtte mij te verzekeren dat men, wanneer men
zich verbrandt ‘hard’ in een eigen oorlelletje moet knijpen en dan verdwijnt de pijn, en dat dit
daar de ‘gewoonte’ is!

187