Page 41 - Bladerboek
P. 41
Het Geheim van de Welriekende Dreef
Hoofdstuk 17: Terug naar adem.
De ochtend voor hun vertrek was zwaar van mist en stilte. Niemand sprak tijdens
het inpakken. Elk voorwerp dat Marcos meenam — de geurresonator, het
veldboek van Noor, de petrischaal waarin de eerste spore bewoog — leek
gewichtiger dan de dag ervoor.
Ze vertrokken met een oude bestelwagen, stilzwijgend bestuurd door Dupré.
Noor in een wollen deken, slapend maar af en toe prevelend, alsof ze op een plek
was waar taal anders werkt. Laura zat naast haar, één hand op Dupré’s arm, de
andere in haar jaszak, waar een klein glazen flesje geurinkt tikte tegen haar
vingers. Ze had de hele nacht niet geslapen. In haar ogen blonk niet alleen
waakzaamheid, maar voorgevoel.
Toen ze arriveerden bij de Welriekende Dreef, leek de plek hen op te wachten. De
bomen stonden stiller dan voorheen. Er was geen wind. Alleen het ruisen van
herinnering in de lucht — droog gras, dennenhars, en het ruwe karton van oude
verhuisdozen. De ingang tot de ondergrondse site was half verzakt, overwoekerd,
maar niet verdwenen.
41
