Page 18 - Bladerboek
P. 18
De verdwenen klokkenluider…
Donkerte. Stilte.
Langzaam keert het bewustzijn terug, eerst als een doffe kloppende pijn in
Marcos’ hoofd, dan als een kil besef: hij leeft nog. Maar waar?
Zijn handen zijn geboeid aan een metalen leuning. De kamer ruikt naar vochtige
aarde, olie… en angst. Hij opent zijn ogen. De ruimte is schaars verlicht door een
enkele industriële lamp die bungelt aan een ketting. De muren zijn van kale
beton, en boven hem: gewapend staal. Een bunker.
Voor hem staat de man in regenjas. Dezelfde koude blik, dezelfde emotieloze
stem.
"Welkom terug, Spandelius. Je hebt iets gevonden wat niet voor jou bestemd
was."
"En jij bent?" bromt Marcos.
De man negeert de vraag. Hij wandelt naar een metalen tafel en haalt er iets af:
het microfilmrolletje dat Marcos had verstopt. Zijn maag keert om. Ze weten
alles.
"Dit," zegt de man, "behoort tot de erfenis van Ordo Silentium. Wat jij niet lijkt te
begrijpen, is dat sommige waarheden gevaarlijker zijn dan leugens. Ze kunnen
alles vernietigen. Reputaties. Systemen. Vertrouwen."
Marcos gromt: "Of ze kunnen macht ontnemen aan de verkeerde mensen."
"De verkeerde mensen," herhaalt de man zacht, bijna spottend. "Je bedoelt
mensen die geleerd hebben dat controle noodzakelijk is om chaos te
voorkomen? Dat sommige geheimen bewaard moeten blijven om te beschermen
wat nog wél werkt?"
Voetstappen weerklinken in de gang buiten. De deur zwaait open. Marcos’ hart
stokt.
Clara.
18
