Page 13 - Bladerboek

De verdwenen klokkenluider…

"Mijn vader was geen naïeve ambtenaar," begint ze. "Hij was één van de
oprichters van Ordo Silentium. Wat begon als een idealistische bescherming
voor klokkenluiders is uitgegroeid tot een gevaarlijk netwerk. Eén dat vijanden én
verraders aantrekt."

Marcos kijkt haar wantrouwend aan. De stem aan de telefoon klonk anders.

Kalmer. Jonger.

"Was jij degene die me belde?"

Ze glimlacht schamper. "Nee. Dat betekent dat je gevolgd wordt."

Voor hij kan antwoorden, trekt ze een dossier uit haar tas. Binnenin: gedrukte
verslagen, getypte brieven, en... een foto. Hij herkent zichzelf op de achtergrond
van een beeld, genomen twee dagen geleden aan de Houtbriel.

"Ze weten dat je op onderzoek bent. En ze laten je toe om verder te zoeken,
omdat ze willen dat je ons leidt naar het archief."

"Wíe?" vraagt Marcos scherp.

Clara kijkt hem strak aan. "De overblijfselen van de industriële groep die mijn
vader probeerde te ontmaskeren. Ze zijn nooit volledig verdwenen. Ze zijn

geïntegreerd. In adviesraden. In stedenbouw. In groene energiebedrijven. Ze
dragen nieuwe namen, maar hun doel is onveranderd: wie hen bedreigt,
verdwijnt."

"En het archief van Elya?"

"Nog niet gevonden. Maar de locatie ligt ergens onder het oude
rijksopvoedingsgesticht in Belsele. Daar begon Ordo Silentium. Daar werd mijn
vader voor het laatst gezien."

Voordat Marcos iets kan zeggen, klinkt er glasgerinkel aan de andere kant van het
gebouw. Beweging. Clara trekt hem achter een pilaar.

"Ze zijn hier." Een rode laservlek danst even over de muur.

"We splitsen op," zegt ze zacht. "Als jij het overleeft, vind dan mijn vader. En laat
de klok écht luiden."

Dan verdwijnt ze in het donker. Marcos blijft achter, met slechts één zekerheid:
Hij is geen zoeker meer. Hij is het lokaas geworden.

13