Page 15 - Bladerboek

De verdwenen klokkenluider…

Een week later. De lucht boven Belsele is loodgrijs, alsof het verleden zelf zich
weer over de stad legt.

Marcos Spandelius staat voor het oude rijksopvoedingsgesticht — een somber,
vervallen complex met dichtgetimmerde ramen en een roestig hek. Dit was ooit
een plaats van tucht en discipline voor jongeren, maar volgens Clara ook de

geheime geboorteplaats van Ordo Silentium.

Volgens een van de brieven uit haar dossier werd hier, in de keldergewelven, een

netwerk van ondergrondse kamers gebouwd: niet als gevangenis, maar als
vergaderruimte en archief voor een groep die zichzelf “bewakers van de
waarheid” noemde.

Marcos duwt een zijdeur open met behulp van een koevoet. Binnen is het
doodstil. De lucht ruikt naar schimmel en iets anders… iets wat hij niet meteen
kan plaatsen. Hij daalt af langs een krakende houten trap die lijkt te zuchten
onder elke stap.

Beneden opent zich een tunnel, uitgehouwen in ruwe steen. Aan de muur: oude
koperen pijpen, deels groen van de oxidering. En verderop… een inscriptie in het
Latijn:
"Et lux in tenebris lucet." – “En het licht schijnt in de duisternis.”

Hij weet dat hij juist zit.

Dieper in het gangenstelsel stuit hij op iets onverwachts: een gigantisch ronde
ruimte, alsof hij een kathedraal onder de grond binnenwandelt. Maar in plaats
van beelden en altaren is hier een archief. Kast na kast met dossiers, microfilms,
cassettes, en… computers. Oeroude terminals, nog aangesloten op een

dieselgenerator die onder het stof verborgen ligt.

Op een metalen tafel staat een beamer gericht op een scherm dat uit het plafond

bungelt. Marcos draait voorzichtig aan de hendel van de generator. Tot zijn
verbazing slaat hij aan. Het scherm licht zwak op. Een interface, archaïsch maar
functioneel, verschijnt.

Op het scherm:
PROJECT RESONANS – laatst geopend: 12 november 1983.

Hij opent het eerste bestand. Een video start. Het beeld is korrelig, maar de stem
is helder.

15