Page 22 - Bladerboek

De verdwenen klokkenluider…

Twee maanden zijn verstreken sinds die bewuste nacht in de bunker onder
Belsele. De waarheid is naar buiten gekomen. De onthullingen uit het archief van
Elya sloegen in als een bom: rapporten over chemisch afval onder woonwijken,
financiële connecties tussen politici en zogenaamd groene energiebedrijven,

intimidatie en ‘verdwijningen’ van kritische ambtenaren.

Sommige namen ontkenden. Sommigen verdwenen. Sommigen... pleegden
‘vrijwillig’ ontslag.

Maar de klok was gaan luiden.

Letterlijk.

In het hart van Sint-Niklaas, op het plein waar de Houtbriel de stad kruist als een
ader van herinnering, is een installatie verrezen. Geen kloktoren. Geen bronzen

bel. Maar een kunstwerk — ontworpen door Marcos Spandelius zelf, samen met
de jonge programmeurs van het heropgerichte Ordo Silentium.

Het is een metalen zuil, zwart als leisteen, bekleed met tientallen kleine
luidsprekers en een glazen projectiescherm. Daarop speelt elk uur een fragment
af uit het archief. Geen bloederige beelden, geen angstporno. Gewoon: de
waarheid. Droog, duidelijk, dwingend.

Bij elke hele klokslag klinkt de stem van Elya:
"Waarheid is geen wapen. Ze is een spiegel. En als je haar lang genoeg ontwijkt,
breekt ze door glas en staal."

De installatie kreeg de naam "De Nieuwe Klok" — en het werd een baken. Eerst
voor lokale burgers. Dan voor de nationale media. En uiteindelijk voor mensen
over heel Europa.

Het idee werd gekopieerd. In Parijs. Berlijn. Warschau. Overal waar mensen zich
afvroegen: wat weten we niet?

Op een heldere ochtend in mei zit Marcos op een bankje naast de klok. Geen
pers, geen fanfare. Gewoon hij, een kop koffie, en het zachte geroezemoes van
een ontwakende stad.

Een oudere man gaat naast hem zitten. Herkent hem. Zegt niets.

Even later schuift een kind van een jaar of tien voorbij op een step. Blij,
onwetend. Maar dan klinkt de stem van Elya door de zuil. Het kind stopt. Luistert.

22