Page 24 - HOOFDPERSONEN IN DE ZAAK DE LAERE

14. WERDEN GEEN BRUIKBARE VINGERAFDRUKKEN NAGELATEN ?

Eveneens opvallend is wel het feit dat tijdens het onderzoek geen "stille getuigen" werden
ontdekt.
De criminologie maakt zoals men weet een onderscheid tussen "sprekende" en "stille" getuigen.
Onder sprekende getuigen rangschikt ze de verklaringen van oog- en oorgetuigen, dus van personen
die rechtstreeks of onrechtstreeks getuige waren van een misdaad of die althans bij machte zijn
nadere gegevens omtrent de daders of de personen waarmede het slachtoffer het laatst in verbinding
was, te verschaffen.
Stille getuigen daarentegen zijn al de aanduidingen die in het huis van de misdaad kunnen
opgespoord worden en welke aanleiding kunnen geven tot de onmiddellijke opsporing of
identificatie van de daders.
De criminologie geeft de voorkeur aan de stille getuigen omdat deze als het ware nooit missen en
bovendien onweerlegbaar de schuld kunnen bewijzen.
Zo zijn o.m. de achtergelaten vingerafdrukken een bewijs van uitzonderlijke waarde.
Daarvan was de onderzoeksrechter blijkbaar overtuigd en daarom ontbood hij onverwijld de
technische dienst bij het parket van Gent om in dit verband de nodige vaststellingen te doen.

Laboratoriumoverste Jan Hantson en inspecteur Gaston Mohimont stapten s' anderendaags ter
plaatse af en reeds op 20 april meldde Commissaris Henri Herrmann van de gerechtelijke politie het
volgende ! "De Heer Hantson, laboratoriumoverste, bijgestaan door de gerechtelijke inspecteur
Mohimont, gaat over tot de opzoeken van sporen mogelijk door de daders achtergelaten, het wapen
van de misdaad enz". Zijne bevindingen zullen het voorwerp uitmaken van een afzonderlijk proces-
verbaal."

Dit afzonderlijk proces-verbaal is nooit toegekomen, het berust alleszins niet in het dossier, zodat
men nooit de bevindingen van Hantson en Mohimont is te weten gekomen.
Eigenaardig is wel dat de onderzoeksrechter er nooit naar gevraagd heeft, al was het maar om te
vernemen dat geen opneembare vingerafdrukken aangetroffen werden. Voor "de menigvuldige
sporen van bloedige voetindrukken" welke de eerbiedwaardige onderzoeksrechter nochtans met
eigen ogen heeft vastgesteld, had hij dus ook geen interesse meer en evenmin voor de "twee
sleuteltjes die ons schijnen met bloed besmeurd te zijn en aan het welk een haar kleeft". Maar
waarom nam de onderzoeksrechter de sleuteltjes dan - en terecht - in beslag ? Er werd
dus nooit uitgemaakt van wie dat haar afkomstig was.

Men is gerechtigd de vraag te stellen waarom dit "afzonderlijk proces-verbaal" in de bundel niet is
terechtgekomen. Niemand zal het belang van dit gewichtig document ontkennen. De verzamelde
"stille getuigen" hadden inderdaad de schuld of de onschuld van Frans De Laere, niettegenstaande
hij pas vier jaar na de misdaad werd gearresteerd, kunnen bewijzen.
Dit feit werd tijdens de debatten voor het Hof van Assisen ook niet bekend gemaakt en toch beraad-
slaagde de jury slechts met een eenvoudige meerderheid met het gevolg dat het Hof - wat uiterst
zeiden gebeurt - het beslissende antwoord moest geven op de vraag of De Laere schuldig was aan
doodslag op Jeannette Standaert.

Het Hof heeft gemeend zich bij de nipte meerderheid ( zeven tegen vijf) te moeten aansluiten
waarna De Laere tot levenslange dwangarbeid werd veroordeeld.

24