Page 17 - Bladerboek

Het Geheim van de Welriekende Dreef

Hij bleef abrupt staan, snuffelde nogmaals in de lucht en volgde het spoor door
een smalle steeg tussen twee oude panden.
Daar, in een schaduwrijke uithoek, ontdekte hij iets verontrustends: een rij kleine
zwammen groeide uit een barst in de stoep. Geen gewone zwammen –

bioluminescente rand, identiek aan de monsters uit de Welriekende Dreef.
Marcos voelde het ijzig door zijn ruggengraat glijden: de zwam had zich verspreid
tot in Sint-Niklaas. Via hem? En erger nog – ze koos ervoor zich te tonen.

Hij knielde neer, nam een foto, en haalde zijn veldkit boven. Met latex
handschoenen en een chirurgisch mesje sneed hij enkele delen los, stopte ze in
een steriele container en markeerde de plaats met een krijtteken op de muur.

Een vage herinnering uit zijn droom flitste door zijn hoofd: een muur met dezelfde
tekens in een metropool. Was dit gepland? Een test?

Terug thuis vergeleek hij onder de microscoop de genetische structuur met die
van de oorspronkelijke spore. De gelijkenis was volledig. Maar tot zijn
verbijstering vond hij een extra sequentie – een synthetisch patroon, als een
ingebouwd signaal. Marcos vermoedde dat de zwam nu actief codeerde. Niet
enkel groeide, maar informatie zond. Naar wie? Naar waar?

’s Nachts kwamen de dromen terug, maar nu met stadsbeelden: torens, ramen,
mensenmassa’s. Het was geen droom meer, maar een overdracht.
Hij zweefde boven Sint-Niklaas, zag mensen voorbijlopen zonder te beseffen dat
onder hun voeten een ander netwerk groeide.
Dezelfde kindstem klonk opnieuw: "Wij herinneren. Wij ademen verder. Jullie

ademen ons in."

Marcos werd wakker met een bloedneus en trillende handen. Zijn ademhaling
was oppervlakkig. De lucht in zijn huis rook naar vochtige aarde. De spore had
zich genesteld in zijn omgeving — en misschien ook in hem.
Hij wist dat hij moest handelen. In zijn kelder bouwde hij een Faraday-kooi, een
afgeschermde ruimte zonder signalen. Hij plaatste de spore in het centrum, om
te voorkomen dat het zich verder verspreidde — of communiceerde. Rondom
begon hij zijn dagboeken te kopiëren, elk blad voorzien van codes, symbolen,

waarschuwingen.

Bovenaan een nieuw dagboek schreef hij één woord:

Project Myconet.
En daaronder: "De zwam groeit niet alleen. Ze kiest. En ik… ben gekozen."

17