Page 18 - Bladerboek
P. 18
De wolf van het Waasland…
En altijd was er net niet genoeg om iemand echt aan te wijzen. Net niet genoeg
om alarm te slaan. Net genoeg om aan jezelf te gaan twijfelen.
Op een regenachtige donderdag probeerde Marcos een afspraak te maken met
een ambtenaar van het Departement Omgeving. De man had op sociale media
ooit een cryptisch bericht gepost over “de ware rovers van het landschap.”
De afspraak werd bevestigd. Maar op de dag zelf… was de man verdwenen.
Overgeplaatst. Geen informatie.
Een collega zei:
“Hij stelde te veel vragen. En de wolf houdt niet van spiegels.”
Marcos keerde terug naar zijn kamer. Hij bekeek zijn muur vol bewijs. Het was
geen wetenschappelijk dossier. Geen gerechtelijk sluitend rapport. Maar het was
een weefsel van waarheden. Van stemmen. Van stiltes. Van patronen die spreken
— als je bereid bent te luisteren.
Hij nam zijn notitieboek en schreef op de laatste pagina:
“De wolf laat geen sporen na. Hij laat gevolgen na.
En wie het durft te zien, voelt de tanden in de details.”
Die nacht droomde hij van een rechtbank.
De wolf zat in het publiek. Keek toe. En glimlachte.
Toen Marcos werd opgeroepen als getuige, zei hij alleen:
“Ik heb hem gezien. Maar ik kan hem niet bewijzen.”
“Dan bestaat hij niet,” zei de rechter.
De wolf lachte stil.
En knipoogde.
18
