Page 17 - Bladerboek

De wolf van het Waasland…

Marcos had de wolf gezien. Of iets dat zich zo noemde.
Maar dat was niet genoeg.
Zien is geloven, zeggen ze. Maar in een wereld van beeldvorming, filters, halve
waarheden en glimlachende maskers was zien niet voldoende. Marcos wist: hij

moest het aantonen. Documenteren. Vastleggen. Of het risico lopen dat ook deze
ontmoeting werd weggewoven als suggestie, als waan.
Hij moest een dossier samenstellen.

De dagen na de ontmoeting bracht hij door in archieven, cafés, kelders en
koffiekamers. Hij sprak met mensen die eerder zwegen. Ze openden zich
langzaam — soms uit vertrouwen, soms uit angst, soms uit een merkwaardige
vorm van opluchting.

In Lokeren vond hij een gepensioneerde stadsmedewerker die weigerde iets op
papier te zetten, maar fluisterde:
“Er zijn dossiers die ineens verdwijnen. Klachten die intern afgehandeld worden
door mensen die we nooit ontmoeten. Beslissingen die al genomen zijn voor ze
op tafel komen.”

“En de wolf?” vroeg Marcos.
De man knikte langzaam.
“Hij vergadert. Hij lacht. Hij feliciteert je met je promotie.”

Marcos noteerde:
“De wolf werkt met agenda’s. Geen klauwen. Hij jaagt op posities, niet op
prooien.”

In een rommelige kelder van de bibliotheek van Beveren vond hij microfiches van
lokale kranten uit de jaren '80. Eén artikel stak eruit:
“Raadsvoorzitter treedt af na mysterieuze beslissingsovername – ‘Ik voelde me
buitenspel gezet door iets... onzichtbaars.’”
Het dossier waarnaar verwezen werd, was nooit in het archief geraakt. Een lege
map, wel genummerd, lag er nog. De inhoud was verdwenen. Of nooit aanwezig
geweest.

’s Avonds zat Marcos in zijn kamer, muren bedekt met kaarten, krantenknipsels,
diagrammen. Hij had met touwtjes rode lijnen verbonden tussen verdwenen
subsidies, gesaboteerde buurtprojecten en plots opgestapte klokkenluiders.
Hij zoomde in op gezichten. Vergaderfoto’s. Toespraken.
Op elk niveau — lokaal, provinciaal — herkende hij het patroon:
Dezelfde glimlach. Dezelfde woorden. Dezelfde ongrijpbaarheid.

17