Page 21 - Bladerboek
P. 21
De wolf van het Waasland…
Even voelde het alsof hij opnieuw in de loods stond. De figuur, de ogen, de stem.
“Iedereen is deel van mij,” had de wolf gezegd.
“Maar niet iedereen kiest om te zwijgen.”
Marcos klikte.
De echo’s in het Donker…
Het verhaal verspreidde zich traag. Als een rimpeling in stil water.
Sommigen lachten het weg.
Sommigen voelden zich ongemakkelijk.
En enkelen... herkenden iets.
Er kwam geen storm van reacties. Geen arrestaties. Geen krantenkoppen.
Maar op vergaderingen werd plots minder gelachen.
In de wandelgangen werd zachter gesproken.
En in de schaduw... bewoog iets.
Marcos wandelde een maand later opnieuw over het veld bij Stekene. De mist
was terug.
Hij stopte even, kneep zijn ogen toe.
En daar, aan de rand van het bos, stond een silhouet.
Een man.
Of een schaduw.
Of een herinnering.
Het hief de hand op.
Geen dreiging.
Gewoon… erkenning.
Marcos knikte.
Hij wist: de wolf was niet verdwenen.
Maar hij was zichtbaar geworden.
En soms… is dat genoeg.
21
