Page 10 - Bladerboek
P. 10
De wolf van het Waasland…
Van Lucht betrad het podium met een zekere elegantie — een man die zijn
woorden zorgvuldig koos, wiens glimlach net lang genoeg bleef hangen om
geloofwaardig te zijn.
“We leven in tijden waarin grenzen vervagen,” zei hij.
“Tussen burger en bedreiging. Tussen orde en chaos. En ja… zelfs tussen
mens en beest.”
Marcos voelde hoe zijn nekhaartjes recht kwamen. Het publiek applaudisseerde,
maar hij hoorde er een echo in… iets dat niet klopte.
“Dit is niet zomaar een politicus,” dacht hij.
“Hij spreekt niet alleen over de wolf. Hij speelt hem.”
Na de lezing bleef Marcos achter bij de koffietafel. Hij observeerde. Hoorde
flarden van gesprekken. Veel mensen leken opgelucht. Alsof ze graag geleid
wilden worden. Alsof Van Lucht hun angst een vorm had gegeven — een vijand
buiten zichzelf.
Toen zag hij hoe Van Lucht in een hoekje met een collega sprak.
Zacht… Sluw…
“Zolang ze denken dat de wolf buiten staat,” zei hij, “kunnen wij hier binnen
alles doen wat we willen.”
Marcos’ hart bonsde. Hij had het niet gedroomd. Hij had het gehoord.
“Dit is geen mythe meer,” schreef hij later die nacht in zijn boek.
“De wolf leeft. Niet als dier. Maar als taal. Als angstverkoop. Als glimlach
op het juiste moment.”
Hij wandelde terug naar zijn kamer door de verlaten stad. De straatlantaarns
wierpen lange schaduwen op de gevels. In sommige ramen brandde licht. Achter
sommige gordijnen bewogen mensen, veilig en onwetend.
En ineens dacht hij terug aan een zin uit zijn jeugd:
“De echte wolven dragen geen vacht. Ze dragen verantwoordelijkheid. En
gebruiken het als masker.”
10
