Page 103 - Inleiding

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 1: de werkvloer)

Ik kwam door loslippigheid van jaloerse collegae te weten, dat die ‘draaier’ die bij ons zowat
parttime kwam werken, in realiteit bij ons 100% zwartwerk deed als ‘bijverdienste’!

Het was in realiteit een werknemer bij General Motors Antwerpen, die daar in ploegen werkte.
Stond hij met de vroege ploeg of had hij een vrije dag… kwam hij bij ons na de middag werken!
Dat vond ik een beetje overdreven misbruik zulle!

Het kwam er op neer dat, wanneer wij (de arbeiders in de werkplaats) moesten verkleumen
van de kou, die 100% zwartwerker zoveel verwarming kreeg als hij wilde, zelf zijn werkplaats
werd voorverwarmd in afwachting van zijn komst!
De reden? “De machines mochten niet koud worden!”
Maar ja… als de anderen zélf tegen dit systeem niet reclameerden… ok dan maar hé.

Op een morgen had ik mij overslapen (of het aan de wekker lag of niet, weet ik dus niet meer),
maar ik kwam 1 minuut te laat aan de prikklok. De werkgever zijn zoon kwam naar mij
toegevlogen. “ik ga hiervoor een kwartier of half uur van uw loon aftrekken!” enz.
Mijn antwoord was op zijn Spandels. “Awel… als jij zó reageert op die éne keer dat ik eens een
minuutje te laat kom… wel… dan moet u van mij niet meer verwachten dat ik nog ooit één

overuurtje presteer in dit bedrijf! Gij puntjes op de i… ik óók puntjes op de i !”.
Gevolg: Spandel deed vanaf dat moment geen enkel overuurtje meer!

Dit kreeg natuurlijk reactie van de werkgever.

Iemand met ervaring in plaatbewerking weet dat je dit in feite niet veilig kan zonder stevige
werkhandschoenen wegens de scherpe snijranden, hoeken en bramen. Als werkhandschoenen
kapot zijn, moeten deze dan ook vervangen worden door nieuwe, om verwondingen zo veel

mogelijk tegen te gaan. Idem voor werkschoenen.

Maar omdat ik weigerde om nog overuren te doen kreeg ik dus geen werkhandschoenen én
geen werkschoenen meer.
“Jij wordt te duur voor mij… kost té veel… kan me dat niet meer permitteren voor u!” enz.
Ik dreigde naar de vakbond te gaan, en weeral die typische reactie.

“Ga maar naar de vakbond… ik ken die mensen én de secretaris heel goed hoor… geen
probleem jongen ga maar naar de vakbond… zal niets opbrengen!”.

102