Page 6 - Bladerboek
P. 6
Het vliegend tapijt…
Met een zacht gesuis begon het tapijt te stijgen. De museumkamer werd kleiner,
de stad dreef weg onder hem. Marcos klampte zich vast aan de franjes, terwijl de
maan zich als een zilveren sikkel in zijn pupil nestelde.
“Ik dacht dat ik mocht sturen!” riep hij paniekerig.
Het tapijt antwoordde met stilte, maar wijzigde van koers. Niet naar huis, niet
naar het hotel… maar richting een woestijnlandschap dat Marcos alleen kende
uit oude manuscripten.
Hij had geen flauw benul van wat hem te wachten stond.
Maar dat het ongewoon zou zijn, dat voelde hij tot in zijn tenen.
6
