Page 6 - Sjarel de kakker.

Sjarel de kakker.

Hoofdstuk 2

Een beigekleurige saucisse.

Om zo weinig mogelijk onkruid te moeten verwijderen hebben we de
grond onder- en rond onze fruitboompjes voorzien van een laag schors-schilfers,
en deze laag was mooi vlak gestreken.

Op een mooie morgen ging ik groente-afval in de kompostvaten
deponeren en tijdens het passeren van de fruitboompjes viel me op, dat zich in
het mooi vlak gestreken bedje schors-schilfers een klein heuveltje gevormd had.

Een beginnend vulkaantje en het kon niet door een regenworm of kevertje
gevormd zijn. Voor een mol was het hoopje dan weer te klein… we zitten
midden in de stad en hebben trouwens geen last van mollen.
Dus was het begrijpelijk dat ik op onderzoek uitging. Wie heeft daar een schat
begraven?

Met een klein schopje begon ik voorzichtig in het heuveltje te peuteren en
plots verscheen daar die vettige, stinkende en plakkende beige saucisse!
Van een stront zou je verwachten dat deze bruin ziet, maar neen… deze was
bijna wit van kleur.
Zo een vies ding had ik nog nooit gezien, en aangezien hij mooi was
weggestoken onder een heuveltje schors, was de legger van deze vieze worst
waarschijnlijk een kat.
Vogeltjes leggen gewoon een ‘drets’ en steken deze niet weg. Katten
daarentegen graven normaal gezien hun worsten (waarschijnlijk voor de stank),
weg onder een hoopje zand. Dit is positief en mooi hygiënisch gezien van deze
beestjes, maar dat ze hun saucisse ook in een dikke laag boomschors zouden
deponeren ga je niet verwachten hé.

Enfin… vloeken alleen helpt hier niet en dus heb ik dat vies ding zo
compleet mogelijk opgeschept en een stukje verder begraven in een redelijk
diepe put in het zand van mijn vrouw haar bloemperkje.
Ik heb haar natuurlijk eerst de toelating gevraagd zoals het een brave echtgenoot
betaamt.
Probleem opgelost dacht ik toen, maar de Sjarel is blijkbaar geen ‘gewone’ kat!

Een paar dagen later viel me op dat er op de zelfde plaats dus wéér zo’n
heuveltje te zien was.
Ik kon het niet laten om “miljaardedju” te roepen, en “die smerige kat”. Ik riep
het zo luid, dat de eigenaar, indien hij in zijn tuintje zou staan het duidelijk zou
kunnen horen.

6