Page 29 - Bladerboek
P. 29
De ontdekking van NIKALON…
Dag 10 – Vroeg in de ochtend, net voor zonsopgang…
Marcos zit alleen in de benedenzaal van de tempel van Nikalon. Alles is weer stil.
De poort is gesloten, de wachters zijn verdwenen. Maar niets is meer zoals
ervoor.
Zijn lichaam voelt moe maar licht. Zijn geest is gevuld met kennis, inzichten,
gevoelens… herinneringen die niet de zijne zijn, maar die zich gedragen alsof ze
altijd al in hem hebben gezeten.
Hij fluistert:
“Ik ben niet teruggekeerd uit Nikalon.
Nikalon is wakker geworden in mij.”
De stad reageert…
Terwijl hij door de straten van de stad wandelt, merkt hij iets merkwaardigs:
De gebouwen lijken te ademen.
Niet letterlijk, maar de stenen hebben hun dofheid verloren. Het stof verdwijnt.
Symbolen op muren beginnen te gloeien, alsof ze herkend hebben dat een waker
is teruggekeerd.
Bij de grote fontein in het midden van de stad springt plots een dun straaltje water
omhoog. Het water is helder, koel, levend. In de weerspiegeling ziet Marcos
zichzelf — maar niet als oude man. Hij ziet zijn essentie: een reisgeest, een
boodschapper, een brug.
Contact met het collectief…
Plots wordt hij overspoeld door een gevoel dat niet van hem komt. Alsof hij in een
menigte staat, zonder lawaai.
Een netwerk.
Een bewustzijnsveld.
Hij voelt de stem van de stad:
“Jij hebt gekozen voor waarheid zonder eigendom.
Daarom mag je herinneren.”
29
