Page 14 - Bladerboek

Het vliegend tapijt…

De overige rovers deinsden achteruit, maar de man met de zwarte tulband – die
zich nu voorstelde als Suleiman, Eerste Waker van het Tapijt – hield stand.

“Zakir,” zei hij scherp. “Je tijd is voorbij. De spreuk is gesproken, de orde
hersteld.”

Zakir lachte, een huiveringwekkende, rasperige klank. “De spreuk bracht mij
terug, sukkel. Jullie slapen was mijn gevangenis. En hij”—Zakir wees naar
Marcos—“heeft de sleutel omgedraaid.”

Marcos voelde het koud worden rond zijn hart. “Ik… ik wist het niet. Ik wou
gewoon weten of het tapijt echt kon vliegen!”

“En vliegen zal het, ja,” siste Zakir. “Maar met mij aan boord — richting
wereldheerschappij.”

Hij hief zijn armen, en een stroom zwarte mist zwol op uit de grond. Twaalf van de
veertig rovers krompen ineen en vielen terug in trance. De anderen trokken hun

kromzwaarden, maar hun handen trilden. Zelfs Suleiman leek zijn kracht te
verliezen.

Marcos trok het perkament met de spreuk uit zijn jaszak. Het gloeide. Hij keek
naar het tapijt, dat nerveus in de lucht cirkelde. Alsof het wachtte op instructies.
Alsof het... twijfelde.

“Ik heb die spreuk uitgesproken,” zei Marcos, terwijl hij het perkament
omhooghield, “maar dat wil niet zeggen dat ik aan jouw kant sta, Zakir!”

Zakir grijnsde. “Dan ben je dommer dan ik dacht. Jij draagt nu de oude stem. Jij
bent de bron.”

Plots sprong Suleiman voorwaarts. “Marcos, luister goed. Jij kunt het tapijt
bevelen. Jij bent de enige met toegang tot de Tweede Spreuk.”

“Wat is de Tweede Spreuk?” riep Marcos, terwijl zwarte mist rond zijn enkels
begon te kronkelen.

“Ze staat niet in het boek,” zei Suleiman. “Ze zit in jou. Het tapijt heeft je
gekozen. Laat het je leiden.”

In een flits herinnerde Marcos zich zijn droom — de eerste nacht nadat hij de
spreuk had gelezen. In die droom had hij een tweede zin gehoord, maar toen niet
begrepen.

14