Page 18 - Bladerboek
P. 18
Het vliegend tapijt…
“Met een tegendraad,” antwoordde het tapijt zelf. Zijn stem was zacht, oud als
de wind, en sprak in poëzie:
“Eén draad van waarheid, één draad van licht,
Weeft zich alleen met handen die niet vechten maar begrijpen.”
“Wat betekent dat?” vroeg Marcos.
Hakim glimlachte. “Dat jij je pen moet gebruiken, geen zwaard.”
Het was waar. Marcos herinnerde zich plots zijn notitieboekje. Daarin had hij, na
het lezen van de eerste spreuk, zélf een zin geschreven. Een spontane
bedenking, toen hij zich afvroeg of magie niet gewoon poëzie was die haar ritme
had gevonden.
Hij bladerde door zijn notities en vond de zin:
“Soms is waarheid geen wapen, maar een uitnodiging tot ontwaken.”
Zodra hij het las, gloeide het schrift, en de ruimte vulde zich met licht. De draad
van Zakir in het wandtapijt begon los te raken. Eén voor één vielen de steken
uiteen. Zijn beeltenis vervaagde.
Maar niet voor hij één laatste zin siste:
“Als ik val... val jij mee. Tot in de kern van het kleed.”
En toen: stilte.
Zakir was gebroken.
Maar iets bleef. Een flikkering. Een restant van zijn vloek, diep in het hart van het
tapijt.
Marcos, Fatima, Hakim en Yusuf beseften het tegelijk:
Zakir is verslagen, maar niet vernietigd. Zijn geest zit nu... ín het tapijt zelf.
18
