Page 17 - Bladerboek

Het vliegend tapijt…

Hij opende zijn ogen. Ze bevonden zich in een ondergrondse hal, versierd met
metershoge wandtapijten waarop taferelen stonden afgebeeld die leken te
bewegen. Oorlogen, kroningen, maar ook… hemzelf? Marcos strompelde
overeind. “Is dit... de toekomst?”

“Dit is de Spiegeldroom,” antwoordde een stem. Het was Yusuf, een van de drie

rovers die met hem mee waren gevallen. Zijn ogen fonkelden. “Deze plek is
gemaakt door het tapijt. Hier wordt verleden, heden en toekomst geborduurd
met draad van herinnering.”

Het tapijt zweefde in het midden van de ruimte, langzaam ronddraaiend. Het had
zich geopend, als een bloem die wacht op zonlicht.

De andere twee rovers — Fatima de Snelle en Hakim van de Drie Wegen —
stonden bij een wandtapijt dat het silhouet van Zakir toonde. Rond zijn hals een
ketting. In het midden van die ketting: het Oog van Ténzhar, een legendarisch
voorwerp dat macht kon geven over tijd en beweging.

“Dat oog... dat is de bron van zijn kracht,” zei Hakim zacht. “Hij stal het van de
oorspronkelijke hoeder, lang geleden. En zolang hij het draagt, kan hij zich
verplaatsen door dromen, herinneringen, zelfs door de spreuken zelf.”

Fatima zuchtte. “Hij is niet zomaar wakker geworden door jouw spreuk, Marcos.
Hij heeft het gewild. Hij heeft je gevonden, jou geleid, via het boek. Hij heeft deze
hele tocht gestuurd...”

“Dus ik ben gewoon... een pion?” vroeg Marcos, met een bittere ondertoon.

Yusuf schudde zijn hoofd. “Nee. Hij stuurde je, maar het tapijt koos jou. En dat
verschil is alles.”

Op dat moment beefde de ruimte. Het wandtapijt waarop Zakir stond trilde, en
zijn ogen begonnen te gloeien. De rookvormige gedaante van Zakir drong in het
tapijt zelf. Hij gebruikte het Spiegeldroom-netwerk om zichzelf overal tegelijk te

projecteren.

“We moeten de draad verbreken,” zei Fatima. “De draad van zijn beeld, van zijn

verhaal.”

“En hoe doen we dat?” vroeg Marcos.

17