Page 7 - Bladerboek

Het Geheim van de Welriekende Dreef

Aan de rechterkant stonden rijen met halfvergane metalen kasten. Dossiers
lagen verspreid over de grond, hun papieren verweerd, sommige zwartgeblakerd
alsof er ooit brand had gewoed.

Marcos raapte een map op. Op het vergeelde label stond: "Project Odorem –
Fase 4". Binnenin vond hij documenten met tabellen, grafieken en biologische
diagrammen van schimmels.

Eén afbeelding trok zijn aandacht: een zwam met exact dezelfde structuur als
degene die hij eerder had bemonsterd.

Hij bladerde verder en las enkele zinnen hardop voor:
"...reactie op geurprikkels leidt tot geclusterde neuronale activiteit..."

"...mogelijk communicatief gedrag tussen zwamstructuren..."
"...niet langer passieve organismen, maar cognitieve netwerken?"

Marcos slikte. Wat hier ooit begonnen was, ging veel verder dan eenvoudige
geurverspreiding. Iemand had geprobeerd het bewustzijn zelf te manipuleren —
via paddenstoelen.

Dieper in het gebouw vond hij een laboratorium, hermetisch afgesloten met een
zwaar glas. Een zijdeur stond half open. Binnen stonden grote glazen cilinders,
waarvan sommige nog gedeeltelijk intact waren. In één ervan zweefde iets: een
grotesk organisme, als een mensachtige vorm vermengd met schimmel. Zijn huid
leek gedeeltelijk vergroeid met myceliumdraden die pulserend tegen het glas
plakten.

Op een terminal flikkerde nog een beeldscherm. Tot zijn verbazing werkte het
systeem nog gedeeltelijk. Marcos drukte op enkele toetsen. Een video-opname
startte.
Een man in een laboratoriumjas sprak in de camera:
"Logboek 143. We hebben het overschreden. De schimmel... luistert. Reageert.
Vormt herinneringen. Twee van onze onderzoekers zijn verdwenen. De dreef
moet afgesloten blijven. Niemand mag dit vinden."

Het scherm werd zwart. Marcos voelde een ijskoude rilling langs zijn ruggengraat
lopen. Hij keek naar de myceliumvorm in de tank. Was dit wat de onderzoekers
bedoelden met "niet wakker maken"?

7