Page 86 - Bladerboek

Memoires’ van Marc Spandel (Deel 2: Er zit overal onkruid tussen het koren.)

Hoofdstuk 13: De ‘Belgische’ afvalmaffia.

Vroeger werd het huisvuil opgehaald in zakken.
Dit ging snel en was bovendien hygiënisch. Het enige nadeel was, dat de mogelijkheid
bestond dat katten of vogels de zakken konden openpikken of krabben op zoek naar iets
eetbaars.

Het gaf ook het voordeel van “de vervuiler betaalt!”.
Je mocht zoveel zakken als nodig buiten zetten en voor elke zak die buiten zette moest je
ook betalen.

Maar…

IN 2019.

De intercommunale MIWA (lokaal gemeentebestuur) schakelde over van omhaling van
huisvuilzakken naar huisvuil ‘containers’. Dit werd het ‘diftar’- systeem genoemd. Later
bleek het eerder ‘dieftar’ (dief tarief) te zijn.
Volgens dit nieuwe systeem moeten ‘de vervuilers’ betalen per kg. ‘restafval’ en worden
zakken niet meer opgehaald.

Voordeel: dieren kunnen het niet meer openkrabben of pikken, waardoor voetpaden

een stuk properder worden gehouden. Op zich lijkt dit een eerlijk en rechtvaardig
systeem.

Nadeel: véél onhygiënischer voor ‘de mensen en hun gezinnen’!
De containers zijn rechtstreekse ziekteverspreiders omdat de mensen in stedelijk gebied
deze telkens door hun woning (leefruimten) moeten sleuren. Ze mogen immers niet op

het voetpad blijven staan of je krijgt een boete. Als je deze niet betaald mag je een
deurwaarder verwachten (heeft een politieagent mij intimiderend komen verklaren).
Je wordt door ‘de overheid’ GEDWONGEN om besmettelijke dingen in huis te halen.
Bij een pandemie, epidemie of besmettelijke ziekte worden de virussen en bacteriën van
besmette gezinnen via plaksel van de huisvuilwagen én de handschoenen van de
ophalers van de ene container naar de andere overgebracht, en ja…
De mensen moeten hier telkens terug mee door hun leefruimten laveren om ‘ergens’ op
een plaatsje te zetten in afwachting van de volgende omhaling!

85