Page 134 - HOOFDPERSONEN IN DE ZAAK DE LAERE

financiële middelen heeft gevochten voor de herziening van zijn proces en de erkenning van zijn
onschuld...

Frans De Laere Zonder eerherstel dood

In 1948 aangehouden voor de moord van 17 april 1944 op de juwelierster Jeannette
Standaert, in 1950 door het Oost-Vlaamse Assisenhof op grond van lange dwangarbeid, vocht
Frans De Laere nu al meer dan 25 jaar voor de herziening van zijn proces. Het was een eenzaam
gevecht. De Laere bezat een volledige eigenhandig geschreven kopij van zijn lijvig dossier,
waarvan het regelmatige, sierlijke handschrift als een symbool zou kunnen geldenvan het eindeloze
geduld en doorzettingsvermogen waarmee hij heeft gevochten.
Hij beter dan wie ook kende al de tegenspraken, nalatigheden, slordigheden en onregelmatigheden
van een meer dan onverkwikkelijk gerechtelijk dossier…

Vier jaar opsluiting wegens collaboratiefeiten werden onmiddellijk gevolgd door zijn
aanhouding voor de 4 jaren tevoren gepleegde moord op Jeannette Standaert, zodat De Laere inde
bloeitijd van zijn leven, 16 belangrijke jaren in de gevangenis doorbracht.
Wanneer hij in 1960 zonder voorwaarden of commentaar in vrijheid wordt gesteld is hij 64,
geknakt en moe, financieel volledig aan de grond.
Een lange lijdensweg begint.

Het word aankloppen en smeken bij de mensen die op enigerwijze hun invloed kunnen laten
gelden om een herziening van zijn proces te bekomen.
Want dat is voortaan het enige levensdoel dat hem nog recht houdt. Het worden jaren van eindeloos
wachten, geslingerd tussen vernedering en ontgoocheling, tussen doffe wanhoop en vertwijfelde
hoop. Het blijkt immers niet zo makkelijk om het gerecht te bewegen een dossier terug op te
nemen, waarvan zelfs een leek na een oppervlakkige studie kan zien, dat het niets minder is dan een
schandaal!

Verbitterd

Frans De Laere was beslist geen populaire figuur, hij was een eenzaat, sedert zijn
invrijheidsstelling. Ook in gesprekken met diegenen die voor hem ijverden viel veel een verbeten
woord, een snauw. Maar voor wie hem genoeg kende, klonk dit meer als een wanhopige snik…
Want wie De Laere in zijn jarenlange strijd hebben gevolgd en hem met de regelmaat van een klok
zagen verschijnen, met de eeuwige, vervaalde, verkleurde, schijnbaar tijdloze deukhoed – als een
beeld van zijn jarenlange geduld – met het onafscheidelijke gammele aktetasje onder de arm, de
ogen achter de dikke brilleglazen nog steeds waakzaam en levendig, zij weten dat deze man was
geworden tot één samengebalde brok wanhoop en verbittering.

Het is nu allemaal vergeefs gebleken… Het dossier De Laere kan gesloten worden. Met
Frans De Laere verdwijnt een man die zijn gebrek aan invloed, zijn armoede compenseerde door
een oneindige moed, een nimmer tanend geduld, een felle strijdvaardigheid.

Guy Van Bruyssel

134