Page 19 - Bladerboek
P. 19
De ontdekking van NIKALON…
De steen in het midden zakt naar binnen en verdwijnt. Daarachter geen muur…
maar duisternis. Geen gewone duisternis — een duisternis die lijkt te zuigen,
alsof de ruimte zelf een ademhaling heeft.
Marcos stapt dichterbij…
Uit de schaduw stapt een nieuwe gestalte. Lang, roerloos. Niet menselijk, maar
ook niet beestachtig. Gekleed in een lang gewaad, gezicht verborgen onder een
kap. In zijn handen: een staf van licht.
Marcos’s hart bonkt. Zijn instinct schreeuwt: vluchten. Maar zijn ziel zegt: blijven.
Dan klinkt er terug een stem — zonder klank, maar rechtstreeks in zijn hoofd:
“Waarom wil je weten wat vergeten werd?”
Marcos antwoordt, zonder te spreken:
“Omdat waarheid geen vijand is. Omdat ik voel dat dit belangrijk is.”
De figuur beweegt. Zijn kap glijdt iets achteruit en onthult… géén gezicht. Slechts
een draaikolk van sterren. Alsof Marcos naar het heelal zelf kijkt.
“Wie waarheid zoekt, moet offeren.” , zegt de stem.
Het offer…
De poort opent zich volledig. Marcos voelt dat hij iets moet achterlaten om
binnen te mogen. Niet fysiek. Iets innerlijks.
Hij sluit zijn ogen… en denkt aan zijn grootste onzekerheid:
het gevoel van minderwaardigheid uit zijn jeugd.
De pijn van verwaarlozing, de eenzaamheid, het gevoel dat zijn strijd geen zin
had.
Hij laat het los.
En op dat moment... wordt hij licht.
Niet als metafoor. Letterlijk.
Zijn lichaam pulseert, zijn geest vult zich met een wervelende stroom
herinneringen die niet van hem lijken te zijn.
19
